Słubicka Stanisława Franciszka (1874 lub 1875–1944), aktorka. Ur. 15 VI 1874 lub 15 VII 1875 we wsi Piętno (gub. kaliska), była córką Romana, i Franciszki (nazwisko panieńskie nieznane).
S. uczęszczała do gimnazjum w Kaliszu, a następnie uczyła się aktorstwa u Henryka Grabińskiego. Debiutowała najprawdopodobniej latem 1895 w warszawskim teatrze ogródkowym «Wodewil». W l. 1897–1901 występowała w Poznaniu, a w okresie 1901–5 w Łodzi. Od października 1905 do stycznia 1913 należała do zespołu Teatru Miejskiego w Krakowie. Po raz pierwszy na tej scenie wystąpiła 7 X 1905 w roli Filaminty („Uczone białogłowy” Moliera). Dn. 15 XII 1906 jako pierwsza zagrała panią Dulska w „Moralności pani Dulskiej” G. Zapolskiej. Inne ważniejsze role S-iej z okresu krakowskiego to: Charlotta Iwanowna („Wiśniowy sad” A. Czechowa), pani Page („Wesołe kumoszki z Windsoru” W. Shakespeare’a) i Marta („Romeo i Julia” Shakespeare’a). Od stycznia 1913 do czerwca 1914 występowała w Teatrze Polskim w Warszawie. W l. 1914–16 była ponownie aktorką Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. Począwszy od r. 1917 do końca swej kariery pracowała w warszawskim Teatrze Polskim, występując też w Teatrze Małym (od r. 1919) i Teatrze na Chłodnej (1932). W l. 1934–9 należała do zespołu Tow. Krzewienia Kultury Teatralnej. W tym okresie do najciekawszych należały jej role w sztukach A. Fredry: pani Dobrójska („Śluby panieńskie”), Orgonowa („Damy i huzary”), Podstolina („Zemsta”) oraz Tekla Bełska („Dom kobiet” Z. Nałkowskiej) i Matka („Zbrodnia i kara” wg F. Dostojewskiego). S. występowała też w filmach: „Zazdrość” (reż. Wiktor Biegański, 1922), „Trędowata” (reż. Edward Puchalski, 1926), „Uśmiech losu” (reż. Ryszard Ordyński, 1927).
Od początku swej kariery scenicznej z racji warunków zewnętrznych (znaczna tusza) i głosowych grywała charakterystyczne, przeważnie drugoplanowe, role kobiet w średnim wieku w komediach i dramatach obyczajowych. Dla rozwoju talentu S-iej przełomowe znaczenie miał jej okres krakowski. Początkowo krytykowana za «zimną rutynę, ostrość zewnętrznych form, przesadną zamaszystość, czasem wręcz krzykliwość» (Józef Flach), w stosunkowo krótkim czasie stała się aktorką cenioną i chwaloną za bogatą i wyrazistą charakterystykę odtwarzanych postaci. Jej największym sukcesem pozostała rola pani Dulskiej, do której wielokrotnie wracała. Zmarła 8 V 1944 w szpitalu Bonifratrów w Warszawie.
S. rodziny nie założyła.
Fot. prywatne i w rolach w IS PAN i Muz. Teatr. w W.; – Słown. Teatru Pol. (fot); – Flach J., Teatr krakowski, „Przegl. Pol.” R. 40: 1905–6 t. 158 z. 473 s. 358; Historia filmu polskiego, W. 1966 I; Krasiński E., Teatr Polski Arnolda Szyfmana 1913–1939, W. 1991 (fot.).
Dariusz Kosiński